Şanlıurfa; bereketli toprakları, bol güneşi ve kadim tarihiyle medeniyetin beşiğinde yer alan, insanlık tarihinin ilk tarım faaliyetlerine ev sahipliği yapmış eşsiz bir coğrafyadır. Ancak günümüzde şehir, işsizlik, eğitim eksikliği, yoksulluk, altyapı eksiklikleri ve sosyal huzursuzluk gibi sorunlarla mücadele etmektedir. Peki, neden?

Bu sorunun cevabı çok boyutlu olup, feodal yapı, aşiret kültürü, kontrolsüz göç ve kentleşememe gibi yapısal problemler öne çıkmaktadır. Fakat daha da önemlisi, toplumun kendi içinde aşması gereken temel mesele, “Urfalı Urfalıya bakışı”nın dönüşebilmesidir. Birbirini çekememe, haset ve “benden olsun da küçük olsun” zihniyeti, liyakat ve ehliyetten ziyade aidiyet ve yakınlık temelli tercihlerle kendini göstermektedir. Bu durum, ortak akıl ve ortak değer üretme gayretini zayıflatırken, siyasette güçlü liderlerin ve etkin bürokratik temsilin önünü kesen kısır bir döngüye yol açmaktadır.

Peygamber Efendimiz (sav) “İşi ehline verin” diyerek liyakatin önemini vurgularken, diğer bir hadiste ise liyakatsiz görevlendirmenin nelere mal olacağından uyarıda bulunmaktadır. Bugün Urfa, geçmişte söylenenlerin aynısını tekrarlarken; çözüm arayışları, kişisel çıkar hesaplarına kurban gitmekte, hatta halkın içinden çıkan siyasetçiler dahi mevcut yapıyla uyum sağlamayı tercih etmektedir. Sistem, kendini sürekli koruyan ve yenilikçiliğe yer vermeyen bir biçimde işlevini sürdürmektedir; bu yapıyı kıran bireyler ise ya dışlanmakta ya da kenarda bırakılmaktadır.

Artık Şanlıurfa’nın uyanma vakti gelmiştir. “Benden olanı” tercih etmek yerine, “ehil olanı” seçme zamanı meydana gelmiştir. Aksi takdirde, bugün torunlarımıza anlatılan eksiklikler, yarının çocukları için de tartışma konusu olmaya devam edecektir. Gerçek dönüşüm ancak, şehrin içindeki potansiyel değerlerin keşfedilip ortaya çıkarılmasıyla mümkün olacaktır; Urfalıların ise “Bu şehir neden potansiyelinin yarısını bile kullanamıyor?” sorusunu içselleştirerek, cevabı dışarıda değil, kendi derinliklerinde aramaları gerekmektedir.