Sonra sesini duydum, içtimaya çağırıyordu arkadaşlarını. Hepsi çıkardılar kılıçlarını kınından, toplandılar gayet nizami. Belliki tasarlanmış önceden.

Birden halka oldular, ortaya geçti dönem birincisi hanımefendi ve o da elinde yalın kılıç and içerim ki diye başladı söze,

Ve ilk kelimesi "Laik" oldu.

Laik, demokrat ülkemi koruyacağıma....

Yine ürperdim.

Yine bütün kılıçları tenimde hissettim...

Bir kadın olarak biliyorum ki laiklik ile başlayan cümleler bizim başımıza türlü dertler getirdi bu ülkede.

Bu sefer cümleye başlayan bir kadındı ve elinde kılıçla and içiyordu.

Uzun süre kendime gelemedim.

Ne diyeceğimi bilemedim.

Sonra bunları yazıp, geçmişi şöyle bir anımsatıp susayım dedim.

Bak dönem birincisi kız kardeşim!

Bugün itibariyle mesleğinin 25.yılını çalışmaya başlayacak olan bir öğretmenin, bir ablan olarak seslenmek isterim sana!

Biz laiklik ile başlayan cümlelerden çok acı çekmiş bir kuşağız. Bu acılara rağmen pes etmemiş mücadele etmiş bir kuşağız. Neyin ne olduğunu bu ülkede çok iyi öğrenmiş ve dahi bilmeyenlere de öğretmiş kuşağız.

Senin vazifen bizim din ve dünya işlerimizi dengede tutmak değil sevgili kardeşim, senin vazifen o elindeki kılıcı bana saldıracak düşmana doğrultman, beni onlara karşı müdafaa etmen.

Laikliği biz gayet iyi biliyoruz, laiklik uğruna neler yaşamışız şimdi lütfen birazdan yazacaklarımı oku ve o kılıcını kınına koy ve kışlanda gerekeni yap olur mu? Benim din ve dünya işlerimi dengede tutmam laik ve demokrat yönetimde cumhur olarak benim seçimim ve benim özgürlüğümle tayin edeceğim işlerdir. Senin kılıcınla olacak darbe müdahaleleri ile değil, anlıyor musun? Sana 15 Temmuz 2016 gecesini hatırlatır, kışlanda başarılar dilerim.

Neden bunları yazma gereği duydum, birazdan okuyacakların beni daha iyi anlamana vesile olacaktır umarım.

"28 Şubat 1997... O zamanlar ülkenin en başarılı okulları olan İmam Hatip Liseleri'nde tarihe böyle kara bir leke olarak geçecek bir olayın en masum halkası olduğumuzun farkında bile olmayan kızlardık. Kızlardık diyorum çünkü en ağır yarayı biz aldık! Oysa bir çoğumuz bugünün Fen Lisesi öğrencisi ayarında başarılı öğrencilerdik. Imam hatip mezunu doktor, imam hatip mezunu mühendis, imam hatip mezunu avukat kulağa garip gelmiyordu o günden önce. Bir anda evet gerçekten bir anda hayatımız alt üst oldu! Ben her gün televizyonda okulumu ve benim gibi beyaz başörtülü öğrencileri görüyordum. Suçlu gibi gösteriliyorduk. Bizim üzerimizden onlarca söz söyleniyordu. Koca koca adamlar bizim geleceğimize karar vermeye çalışıyordu. Önümüze duvarlar ördüler. Buradan öteye gidemezsiniz dediler. Sizden doktor olmaz, sizden öğretmen olmaz, sizden hukukçu olmaz, sizden sanatçı olmaz dediler. Puanlarımızı, katsayılarımızı, yüreklerimizi, umutlarımızı kırdılar! Savaşmaya gücü olanlar, kırılan puanlarına, kırılan umutlarına, başlarını açarak kırılan onurlarını da ekleyip devam ettiler yollarına. Ama yaralı ve eksik olarak... ODTÜ'ye, Boğaziçi'ne girebilecekken herhangi bir Anadolu şehrinin üniversitesinde okudular. Gencecik insanlar; onurları, inançları ve gelecekleri arasında seçim yapmaya zorlandı. Bugün ülkeye faydalı olabilecek pırıl pırıl genç beyinlerin söke söke aldılar ellerinden geleceklerini... Bu ülkede okul birincileri diploma törenlerinden kovuldu. Başörtülü anneler, oğullarının yemin törenlerinden kovuldu.

Peki ben kim miyim? Ben bir 28 Şubat mağduruyum! Bugün öğrencilerin yıllarca düşündükleri gibi "ayy hukuk mu okuseamm, yoksa mimarlık mı?" diye düşünme hakkı olmayan, ama yine de tek de olsa şansı olan, onu kullanan bir imam hatip mezuyum. Siz sanattan ne anlarsınız dedikleri dönemde sanat eğitimi almış şanslı azınlıktan biriyim. Ama eksik ve yaralı olarak... Bugün etrafımdaki bir çok öğretmenden, doktordan çok daha fazla o konumları hakeden dostlarım adına hep eksik, hep üzgün ve hep kızgın olarak... 28 Şubat bir toplu mezarlıktır! Gelecek mezarlığı, umut mezarlığı, onur mezarlığı..."

Saliha Sağdıç

Bu yazı 204 defa okunmuştur.