Bismillâh… Merhaba.

            Uzun bir aradan sonra makale mahiyetinde bit yazı yazmaya çalışıyorum.

Öncelikle bu yazımızı okuyan tüm kardeşlerime selam ve saygılar sunarak başlamak istiyorum. Sözümüz önce nefsimizedir. Zira “nefsini ıslah edemeyen başkasını ıslah edemez” düsturundan yola çıkarak şunu demek isterim ki herkes gibi aciz bir kuluz. Haliyle hatalarımız, eksik ve yanlışlarımız olacaktır her daim. Yazdığım tüm kitap ve yazılarımın başında ifade ettiğim gibi: yanlış, hata ve eksiklerimizi müsbet bir yaklaşım ve samimi bir niyetle düzeltmemize yardımcı olacak tenkit ve ikazlarınız bizim için yol gösterici olacaktır. Şimdiden teşekkürler.

Bu ilk yazımızda bir kavram üzerinde durmak istedim. Zira şu kısacık hayatımızda boşa sarfedecek tek saniyemiz bile olmamasına rağmen belki de farkında olmadan heder ettiğimiz hayatımızın kendisinden bahsetmek istiyorum. “Boş işler”. En kıymetli hazinemiz “zaman”; yani ömrümüz. Asla boş işlerle hebâ edilecek bir değer değildir zaman; ya da hayatımız. Peki “mâlâyâni” nedir? TDV İslâm Ansiklopedisine göre kısaca şöyle: “Sözlükte “kişi için bir anlam ve değer taşımayan, onu ilgilendirmeyen” mânasındaki mâ lâ-ya‘nî tabiri “insanın yapmaması halinde günah işlemiş olmayacağı, şahsının veya malının zarar görmeyeceği davranışlar” (krş. Gazzâlî, III, 113); “kişinin ihtiyaç duymadığı, kendisi için gerekli olmayan, fayda sağlamayan işler, fuzûlî sözler” (Teftâzânî, s. 57) olarak açıklanmıştır.”

Birçok âyet ve hadise göre kişinin yakın ve uzak çevresine, topluma ve insanlığa yararlı olan sözleri ve davranışları aynı zamanda kendisine de sevap kazandırdığından bunlar onun için mâyâni, zararlı olanları ise kendisini günahkâr yaptığından mâlâyâni sayılır. Hatta genel olarak canlı ve cansız tabiata karşı sorumluluk doğuran davranışları da bu çerçevede düşünmek gerekir. Kur’ân-ı Kerîm’de ve hadislerde çeşitli örnekleri görülen emir ve yasaklar insanlarda hayatın oyun ve eğlenceden ibaret olan (el-En‘âm 6/32; el-Hadîd 57/20), bu sebeple de mâlâyâni kapsamına giren yönüne bilinçsizce kapılıp gitmek yerine gerek bizzat işleyeni gerekse başkaları için iyiliği ve yararı kalıcı olan, dolayısıyla Allah katında sahibine hayırlı karşılıklar kazandıracak olan (el-Kehf 18/46; Meryem 19/76) faaliyetlerle hayatı zenginleştirme sorumluluğunu geliştirmeyi amaçlamaktadır. (TDV İslâm Ansiklopedisi)

Klasik ifadeyle “bu hayat bir defa yaşanır.” Geçen zaman geri gelmez. Her an duraksamaksızın ebediyete yolculuğumuz devam ediyor. Ecel ne bir saat ileri, ne bir saat geri alınır. Bunlar bizim elimizde olan şeyler değil. Ama hayatımızı, ânımızı en güzel şekilde değerlendirmek bizim insiyatifimizdedir.

Öncelikle hayatımızdaki bazı lüzumsuz, mâlâyâni denilen gereksizlerden kurtulmaya çalışmamız lazım. Tabii ki nelerin lüzumsuz olduğunu önce tesbit ve kabul etmek gerekir. Bunun için de ciddi anlamda düşünmemiz icap eder. Örnek olarak hayatımızın ve gündelik yaşamımızın ne kadarı boşa geçmektedir? Efor sarfettiğimiz, maddi-mânevi harcamalar yaptığımız ama bizim ne dünya, ne de ahirete hiçbir faydası olmayan ne tür işlerle meşgulüz gibi sorulara cevap aramak durumundayız. Ancak bu şekilde sağlıklı bir sonuca ulaşabiliriz. Zaman israfı, mekân israfı, eşya israfı bu başlıklardan bir kaçı olabilir. Günümüzdeki en büyük israf ise kanaatimce internet/sosyal medyada kaybettiğimiz zamanımız, duygularımız, düşüncelerimizdir.

Gıda, su, elektrik gibi israflardan bahsetmiyorum. Soyut israflardan. Hayatımızdan, ruhumuzda, duygumuzdan, düşüncemizden..

Bu ilk yazımızla merhaba demiş olduk. İnşallah bundan sonra haftada bir duygu ve düşüncelerimizi sizlerle paylaşmaya çalışırız.