Said Nursî'nin kullandığı "yöntemler"in, gelenek içinde nereye oturduğu üzerine hiç konuşulmadı. Meselâ, Ehlisünnet'in "ehlidalalet" olarak vasıflandırarak yok ettiği Mutezile açısından bakalım. İlk dönem Ehlisünnet imamlarının hocalarının hepsi Mutezile imamlarıydı. Mutezile diğer ekollere nazaran sistematik bir yaklaşım sergiliyordu. Tarihte ilk defa bilgi epistemolojisini kuran Mutezileydi. Fakat Mutezile'nin yine diğerlerinden çok farklı bir dil ve kavramsal mekanizması vardı. Diğer ekoller varlığa ve olgulara dair kanaatlerini, Kur'ân->Hadis->Sahabe görüşü vs. üzerinden ele alıyordu. Mutezile ise böyle yapmıyor, tamamen akıl ile hakikate varılabileceğini iddia ediyordu. Meselâ, Allah'ın varlığı ve birliği Mutezile için çok kritik ve asıl hususlardan birisiydi. Allah'ın varlığını ve birliğini hiçbir âyet ve hadise müracaat etmeden ispatlamak yöntemi geliştirmişlerdi. Bunun sebebini, müslümanların olmadığı kozmopolit bir coğrafyada, müslümanların kendi iç ispat mekanizmaları zaten muhatapları tarafından kabul edilmediği için (Hıristiyan ve Yahudi teologlar, kadim eski dinler ve Yunan felsefesi) Mutezile bambaşka bir dil, mantık ve paradigma geliştirmiş ve bu yaklaşımında çok başarılı olmuştu. İslâm tarihinin bu dönemi için, "Yunan felsefesiyle karşılaşan ve darmaduman olan Müslüman tefekkürünü Mutezile kurtarmış ve müslümanlığın erken dönem tükenmesini önlemiştir" yorumları çok sık yapılır.