Babamdan aldığım talimat kesindi. “Haydi, kur saati!” Bu talimatla yerimden fırladım. Saatin olduğu yere hemencecik uzandım ve saati sımsıkı tuttum. Heyecanıma onu elimden düşürme korkusu da dâhil olunca çocuk kalbim bir kat daha telaşlandı. Peşinden babamın ikinci talimatı gelmez mi. “Dikkatli ol, saati tam 03.00’a ayarla. Zembereği sert çevirme.” Zembereğin her tur atışta biraz daha zorlaştığını bu gün gibi hatırlıyorum. Talimatları harfiyen yerine getirdim. Saati dikkatle yerine bıraktım. Gözümü saatten ayırmadan yerime geçtim. Uzun süre onu izledim. Çocukça bir sevinç ve mutluluk duymuştum. Sahura benim kurduğum saatle kalkacaktık. Annem, babam, kardeşlerim ve tabi ki ben.

Bir zemberekli, horozlu saat ne kadar değerli, anlamlı ve hatta kutsal olabilirdi ki? Bu biraz abartı da olabilir ama benim için gerçekti. Zembereğin kurulumu sırasında çıkan sesler, zamanı geldiğinde sizi mutlaka uyandırmaya azmetmiş mekanizmanın kendinden geçercesine hareket edip her iki yanındaki metal düzeneğe vurması, bir de horozun saatin içindeki hiç bitmeyen yeme, her saniye yorulmaksızın uzanması.

Bütün bunların yanı sıra evde saat üzerine yapılan sohbetler de hafızamdaki tazeliğini hâlen koruyor. Saat sayesinde kalkılan sahur vakitlerinin ise hiç şüphesiz ayrı bir yeri var. Teravih namazından sonra saat mutlaka kurulur, her zamanki müstesna yerine konulurdu. Saat zembereğinden boşaldığında çıkardığı çınlamalar ahşap köy evimizin her tarafından duyulurdu. Eğer bir gece sahura kalkamadıysak bu durum saatin bozulduğuna, kurulmadığına ya da mekanizmasının tutukluk yaptığına işaret demekti ve bu, sıradan bir olay değildi. Sadece evin değil, komşuların da en önemli meselesiydi. Neyse ki sahur vakti komşuların en önemli görevlerinden biri de birbirlerini her ihtimale karşı kontrol etmek ve uyanmayanları uyandırmaktı. Hem de pencereden, kapıdan bağıra çağıra. Ta ki ışık yanıncaya, karşıdan bir ses gelince kadar.

Yıllar sonra, öğretmenliğe başlamamın ilk haftasında kendime bir masa saati aldım. Beni uyandırsın diye kurdum. Uzun uzun alarm sesini dinledim. Şimdilerde yine bir Ramazan ayı, yine sahura kalkacağım. Bu sefer akıllı telefonumdaki sayısız melodilerden biri ile uyanacağım. Hayır, hayır! Belki de kimi zaman sahura kadar uyanık kalacağım. Kimi zaman alarm kurmaya ihtiyaç duymayacağım. Kimi zaman sahursuz oruç tutacağım. Hiç kimse bunu olay hâline getirmeyecek. Artık hiç kimse horozlu saat ile sahuru ilişkilendirmeyecek ve benim kadar hatırlamayacak.