Kadın çocukları uyanmasın diye sessizce hareket ediyordu. Daracık evin daracık mutfağına usulca girdi. Sağına soluna dönerken eli bir şeye çarpmasın diye azami gayret gösteriyordu. Bunun için verdiği mücadele çocukları için hazırlayacağı kahvaltıdan daha zordu. Birden yavrularını ne kadar çok özlediğini hissetti. Canından cok sevdiği iki kuzucuğu aynı odada mışıl mışıl uyuyordu. Bir müddet yanlarına diz çöktü. Onları izlerken derin düşüncelere daldı. İki saat sonra uyanacaklar, kendi kendilerine okula hazırlanacaklar, buz gibi evde titreye titreye kahvaltı yapacaklardı. Muhtemelen kapıdan çıkarken her çocuk gibi geri dönüp minicik elleriyle annelerine el sallamak, babalarından harçlık almak isteyeceklerdi. Onlar da hak etmiyorlar mıydı kapıya yanaşan bir servise binmeyi. Ne yazık ki kendi yağı ile kavrulan aile için bunlar imkansızdı. Gerçek şu ki; Abla kardeş el ele tutuşup okul yoluna düşecekti. Nihayet bu kasvetli düşüncelerden sıyrıldı. Yazmasını elinin tersiyle başına atıp ayağa kalktı. İki adımda mutfağa geri döndü. Acele ile hazırladığı kahvaltıdan bir iki lokma aldı. Tavadaki yumurta muhakkak soğuyacaktı ama olsun yine de üstünü kapattı. Karanlığa açılan kapıdan usulca süzülüp kendini sokağa attı.
Makine başında bir saatine bakıyor, bir upuzun paletten ardı arkası kesilmeden gelen paketleri kolilere yerleştiriyordu. Yavrularım acaba uyandılar mı diye düşünüyor, okula geç kalmasınlar diye dualar ediyordu. Onun dünyasında okul demek umut demekti, gelecek demekti. Okul demek şehrin daracık sokaklarından, kibrit kutusu kiralık evlerden kurtuluş demekti. Okul demek aydınlık yarınlar demekti. İşte tüm gayreti bu yüzdendi. Adına ekmek kavgası diyorlardı bu vardiyalı yaşamın. Fakat bu yorgun, çelimsiz kadın için çok daha fazlasıydı. O, kendini feda ettiği çocuklarının gelecek kavgası koymuştu bu vahşi yaşamın adını. Henüz ilkokula giden çocukları için kaygıları gün geçtikçe artıyordu. Çünkü yavruları büyüdükçe sorunları gibi hayalleri de büyüyordu ve kadın  büyüyen her ne varsa hepsini umarsızca yükleniyordu. 
Günler ayları, aylar yılları kovalıyor, zaman herkesten alacağını alıyor, vereceğini veriyordu. Artık zamanı gelmişti. Bir gün makinelerin ritmik seslerine veda edecekti. O zaman hayallerine kavuşacaktı. Sonunda makinalar durdu. Anladı ki vakit tamamdı. Ne kadar da hızlı geçmişti zaman. 
Şimdi mutlu ânı yaşa dedi kadın. Artık daha da yorgundu, hastaydı, zayıftı ama mutluydu. Gün bu gündü. Ağlasa mı gülse mi bilemedi. Sarı saçlı kızına baktı. Ne kadar da güzeldi meleği. Yine tutamadı kendini. Olsun ağlayacaktı. Hem de istedigi kadar. Sarıldı kızına. Unutmadı kara gözlü oğlunu. Onu da aldı kanatları altına. Bir kızını bir oğlunu yeniden öptü, kokladı. Oğlu da kızı da kendi boyunu geçeli epey olmuştu. İlkokul, ortaokul, lise, derken şimdi üniversite bitmişti. 
Çaresizliğin kol gezdiği zamanlarda zor işlerde sınanmıştı kadın. Neler çektiğini bir kendisi bilirdi, bir de kocası. Tabi ki çocukları da bilirdi. Bu hikâyenin içinde onlar da vardı. Öyle kıyısında köşesinde değil hem de tam ortasında. Zor zamanları hiç şikâyet etmeden birlikte atlatmışlardı. Bizde yok komşuda var demediler. Giydiklerinden, aldıklarından verdiklerinden hiç yüksünmediler. Hep şükrettiler ve azmettiler. Sanılmasın ki mutluluğu yakalamaya çalıştılar. Neden yakalasınlar ki? Zaten hep mutluydular. Şimdi daha da mutluydular. Hep beraber mezuniyet töreninin yapılacağı salona doğru yürüdüler. 
Ne olursa olsun yaşanmaya değer bu hayatı birlikte yaşayacakları. Zamanda yolculuğa devam edip kalabalık tören alanında imkansıza imkan aramak için gözden kayboldular.