Bir haber yayıldı şehrin her köşesine. Görülmedik bir şenlik başlayacak, hem de bir ay sürecekmiş. Dönme dolap denen bir oyuncaktan söz edenler var. Önce aheste aheste yükseliyormuşsun gökyüzüne bu oyuncakla, sonra aşağıya doğru iniş başlıyormuş. Öyle de ışıltılı bir şeymiş bu dönme dolap. Her dolabın rengi de farklıymış. Bir de atlıkarıncadan söz ediyorlar. Adından nasıl bir şey olduğunu çıkarmak zor. Nedir ne değildir pek bilen yok. Karıncaya mı benziyor ata mı merak konusu. Birçok atı bir araya getirip oyuncak yapmışlardır diyenler çok. Belki de bildiğimiz atlardan… Meselenin özü; bir çocuğu sevindirecek, eğlendirecek, aynı zamanda biraz da korkutacak her ne kadar oyuncak varsa, en güzelleri gelecekmiş yakın zamanda.

Nasıl, ne zaman, nereye gelecekmiş bu oyuncaklar, kimler getirecekmiş bu oyuncakları bunların hiçbiri beni ilgilendirmiyordu. Beni ilgilendiren tek şey, nasıl eğleneceğimdi. Acaba heyecandan kalbim durur muydu? Çünkü bazıları böyle şeylerden de söz ediyorlardı. Bence, bana hiçbir şey olmazdı. Ben ne badireler atlattım. Her şeyi bir kenara bırak, bir defa ben bir köy çocuğuyum. Yalnız başıma ormanların ortasındaki çayırlıklarda az hayvan otlatmadım. Her tarafımı sisler kapladığında bile hiçbir şeyden korkmadım. Dahası, kaybolan hayvanları akşam karanlıklarında yalnız başıma arayan da bendim. Öyle yükseklikten falan da korkacak değilim. Ben nice ağaçlara çıktım. En zirvedeki ağaç dalları da dâhil nice ağaçları budadım. Rüzgâra aldırış etmeden bir o yana bir bu yana sallandım da ağaçları budamaktan yine de vazgeçmedim. Yani uzun sözün kısası, bu köylü çocuğunu dönme dolapmış, atlıkarınca korkutamaz. Ha! Bir de salıncağa benzeyen kocaman bir oyuncak daha varmış, o ise hiç korkutamaz.

Kendimden emindim. Bekliyordum şu eğlence zamanını. Nihayet o gün gelip çattı. Şehirde yabancı kamyonlar görüldü. Neden yabancı diyorum. Çünkü şehirdeki kamyon sayısı, iki elin parmaklarını geçmezdi. Top sahasına daha önce görmediğim bir sürü şey indirdiler. Değişik giyimli, konuşmaları farklı, oldukça neşeli görünen bir sürü insan; rengârenk çadırlar, devasa oyuncaklar ve sahneler kurdular. Bir iki günde koskoca top sahasında neredeyse boş yer kalmadı.

Açılışı pek bir gösterişli oldu. Ben sanmıştım ki sadece çocuklar içindi bu yapılanlar. Oysa büyüklerin arasında çocukların esamesi bile okunmuyordu. Sanki büyükler içindi bu eğlence mekânı. Şaşkınlık içinde ben de attım kendimi top sahasına. Eğlence başlamıştı bile. Balon patlatmak için atış yapanlar, sihirbazlık gösterisi izleyenler, büyükçe bir masaya dizilmiş sayısız bardağın içine pinpon topu atmaya çalışanlar… Langırt dedikleri bir masada karşılıklı oyun oynayanlar da vardı. Bana göreyse bu kadar eğlencenin arasında en gösterişlileri dönme dolap ve atlıkarıncaydı. Ama bir şey dikkatimi her şeyden daha çok çekti. Tek hedefim bir an önce ona ulaşmaktı. Uzaktan gördüğüm şeye yaklaştıkça heyecanım da artıyordu. Çok hızlı dönen bir sürü salıncak… Merkezinde upuzun bir direk ve etrafında birçok zincir… Bu nasıl olabilirdi? Benim bildiğim salıncak, bir ileri bir geri giderdi. Koca koca kadınlar, kerli ferli adamlar sıraya girmişti bilet gişesinin önünde. Salıncağa sadece çocuklar biner diye düşünmeyin. Öylesine bir heybeti vardı ki bu salıncağın öyle her çocuk da binemezdi. Evet, sırası gelen salıncaklardan birine biniyordu. Salıncaklar dolduğunda sistem yavaşça hareket etmeye ve hızlanmaya başlıyordu. Salıncaklar hızlandıkça birbirinden uzaklaşıyor, kapladığı alan genişliyordu. Dönme hızı iyice artınca havadaki uçan salıncakları takip etmek de zorlaşıyordu. Bu nasıl bir şeydi böyle! Binenler de binmeyenler de çığlıklar atıyordu. Cesaret gösterisinde bulunanlar, salıncakların üstünde kol ve ayaklarıyla akrobatik hareketler yapıyorlardı. Öndeki salıncağa yaklaşanlar ve birbirlerine tutunanlar da yok değildi. Bazıları ise “Nereden bindim ben bu merete?” der gibiydiler. Hiç şüphe yok ki nereden bindim diyenler; salıncakların bir an önce durmasını bekliyor, inecekleri zamanı beklerken de korku içinde salıncaklara sımsıkı tutunuyorlardı.

Bu kadarı da fazla dedim kendi kendime. Oradan bir düşseler, kim bilir nereye savrulup giderlerdi. Aklımdan böyle geçirsem de ben de bu salıncağa binmeye can atıyordum. Atıyordum atmasına da paralıydı. Herkes biletçiden bilet alıyor, salıncağın başındaki görevliye veriyor ve öyle biniyordu. Her şey paralıydı şenlikte. Ben de ise para ne gezer. O sıralar yiyecek ekmeği bile zor buluyordum. Üzerimdeki gömleğe dokunsalar lime lime dökülürdü. Arkadaşlarım spor ayakkabılarla dolaşırken ben henüz kara lastikten terfi bile edememiştim.

Bu eğlence festivali bir süre daha sürdü. Okuldan çıkar çıkmaz geliyor ve tatil günlerimi burada geçiriyordum. Şenliğe her gün uğrasam da ne yazık ki hiçbir oyuncağa binememiş, hiçbir eğlenceye katılamamıştım. Bu durum beni çok üzüyordu. En çok da herkesin binmeye can attığı şu muhteşem uçan salıncaklara binemediğime yanıyordum. Başında saatlerce bekliyor, binenlere imrenerek bakıyordum. Koşa koşa geldiğim şenlikte bir gün ummadığım bir şey oldu. Bir tanıdığım elimden tuttu ve günlerdir hayalini kurduğum salıncağa götürdü beni. Öyle ki biletçiye para uzatıp bir bilet aldığında, rüyada olduğumu sandım. Nihayet salıncaktaydım. O andaki mutluluğumun, korkuyla karışık heyecanımın tarifi ise mümkün değildi. Hâlâ da mümkün değil.