“Arayı arayı bulsam izini

İzinin tozuna sürsem yüzümü

Hak nasîbeylese görsem yüzünü

Yâ Muhammed cânım arzular seni” (Yunus Emre)

Diyerek Peygamber (s.a.v.) ’e olan sevgisini, aşkını, özlemini dile getirmiştir derviş Yunus. Peki, Yunus’un yerinde siz olsaydınız ya da Yunus gibi şair olsaydınız nasıl ifade ederdiniz Peygamber (s.a.v.)’e olan sevginizi Hiç Düşündünüz mü?

Böyle bir sevgiyi şiirle, yazıyla ya da Mevlana gibi semayla ifade edebilmek için kalbimizde Peygamber (s.a.v.)’imizin sevgisinin olması gerekir öncelikle. Peki, biz Peygamber (s.a.v.) ’imizi seviyor muyuz? Eminim herkes “o nasıl söz hanım, Peygamber (s.a.v.)  sevgimizi sorgulamak sana mı kaldı?” diye düşünebilirsiniz. Haklısınız. Ben önce bunu kendimde sorguladım. Sonra yine kendi kendime sordum, “Peygamber (s.a.v.)  nasıl sevilir?” diye? Evet, bir Peygamber hele bu son Peygamberse, bu Hz. Muhammed (s.a.v.)  ise Hiç Düşündünüz mü, o nasıl sevilir? Peygamberi sevmek demek ne demek? Bu mübarek nasıl sevilir? Hiç Düşündünüz mü? Ben düşündüm ve bu sorumun cevaplarını aramaya başladım, beynimde, gönlümde, aklımda, internette, kitaplarda… Önce gönlüme sordum, Muhammed’(s.a.v.)’i sevmek nasıl olur diye? Elim hemen adı geçtiğinde kalbimin üstüne konuverdi. Sahi onun adı anılınca gayri ihtiyari sağ elimiz kalbimizi göstermez mi burada diye?  Yokladım, orada mıydı acaba? İşaret etmişti elimiz, orada mıydı sevdiğimiz? O Allah’ın köşkü olan kalbimizde, sahi orada mıydı? Heyhat… Nasıl orada olsun ki biz o köşkü günde kaç kere tuzla buz yapıp, kırmıyor, kırdırtmıyor muyuz? Eee insanların Allah köşküne her gün taş atan kişi, orada Peygamber (s.a.v.) ’i nasıl bulsun? Ya da kırık bir köşk’e Allah, Peygamberini yerleştirir mi hiç? Elim boş aklıma geri döndüm. Sevilir Peygamber (s.a.v.)  diyordu aklım ama sevgiyi tanımlamada ve bulmada,  hissetmede acizdi, yetmiyordu. Eksikti bir şeyler. “Dilde” dedi. Evet sahi dilde sevilirdi, dille sevilirdi ama  nasıl sevilirdi dilde Peygamber (s.a.v.)  hiç düşündünüz mü? Selamla-Salavatla. Fakat yetiyor muydu selam ve salavat? Yetiyor muydu “sallalahü aleyhe ve sellem” demek? Hiç düşündünüz mü yetiyor muydu? Beynim; “ hayır yetmiyor, dilinin ucunda kalıyor bu sevgi” dedi. Eksikti yine bir şeyler eksikti bu sevgide. Kitaplara koştum. Nasıl sevilir Peygamber (s.a.v.)  diye? Kitaplar Kur’ân-ı Kerim’i işaret ettiler oraya bak. Açtım baktım o mübarek Kitab’ımıza:

“Kim Peygambere itaat ederse Allah'a itaat etmiş olur” diyordu Nisa Sûresi 80. âyet  bana. Eyvah! Ben itaatsız mıydım? Yok canım ne zaman adı anılsa elim kalbimde salavat getirirdim. Toparlanırdım, bacak bacak üstüne attığım ayaklarımı usulca indirerek. Saygısız değildim, ama itaat de etmiyordum. İtaat etmek tam anlamıyla ona teslim olmak, emirlerini Sıddıyk gibi yapmaktı. Varan bir dedim kendime, sen itaat ediyor musun Peygamberine? Tam anlamıyla değildi bu sorunun cevabı. Nasıl tam anlamıyla olsun ki önceliğim nefsim, çocuklarım, eşim, malım, mülküm, okulum, arkadaşlarım, çevrem, itibarım, haysiyetim. Daha daha… Durun sıralamaya gücüm yok daha bir sürü önceliğim vardı hayatımın can alıcı noktasında ve can almaktaydılar.

“Müjdecim, Kurtarıcım, Efendim, Peygamberim;

Sana uymayan ölçü, hayat olsa teperim!” (Necip Fazıl Kısakürek)

Necip Fazıl üstad, Peygamber (s.a.v.)’e uymayan, hayat olsa tepmekteydi ama bana ne oluyordu da öncelik listemin sonlarındaydı o.  Sizler de benim gibi Hiç düşündünüz mü Peygamber (s.a.v.) ’e uymayan ölçü hayat olsa teper misiniz? Peki, öncelik listenizin kaçıncı sırasında o, hiç düşündünüz mü?

“Yanlarındaki Tevrat ve İncil'de yazılı buldukları o elçiye¸ O ümmî Peygamber'e uyanlar var ya¸ işte o Peygamber onlara iyiliği emreder¸ onları kötülükten men eder¸ onlara temiz şeyleri helâl¸ pis şeyleri haram kılar. Onların ağır yüklerini indirir¸ zor tekliflerini  (üzerlerindeki zincirlerini) hafifletir. O Peygamber'e inanıp O'na saygı gösteren¸ O'na yardım eden ve O'nunla birlikte gönderilen nûra (Kur'an'a)  uyanlar var ya? İşte kurtuluşa erenler onlardır.” (A'râf¸ 7/157)

“Andolsun ki¸  Rasûlullah¸ sizin için¸ Allah'a ve ahiret gününe kavuşmayı umanlar ve Allah'ı çok zikredenler için güzel bir örnektir.” (Ahzâb¸ 33/21)

Örnekti bu âyetlere göre Allah’ın Resulü, bizlere en güzel örnekti. 610 yılından beri örnekti bugüne, yarına. Kur’an, o örnek diyerek beni onun hayatını, sözlerini, inceliklerini, öfke ve gazabını, hoşgörüsünü, şefkat ve merhametini yansıttığı hadislerine yöneltti. Neye kızmıştı o yüce Peygamber (s.a.v.) , neye ağlamış, neye gülmüştü? Nasıl sevmişti Rabbini, nasıl sevdirmişti bizlere bu mukaddes dini. Bir çırpıda varıverdim hadislerin yanına. Siz de hiç hadisleri merak edip okudunuz mu ya da okumayı hiç düşündünüz mü? İtiraf etmeliyim ki ben bugüne kadar hiç hadislere bakmamıştım. Şimdi elimdeydi Kütübi Sitte, Sahihi Buhari. Onların elindeydim. Tuttular elimden ve şunları kazıdılar gönlüme:

“ Hiç biriniz beni anne-babasından çocuğundan ve bütün insanlardan daha çok sevmedikçe, tam anlamıyla   (kemaliyle) imân etmiş olmaz.”( Buhârî¸ İman: 8)

Geldim yine başladığım noktaya, öncelik meselesine. Korktum, kendime bile itiraf edemediğim önceliklerimi sakladım.  Sakladığımı zannettim. Oysa neyi kimden saklıyordum ki,  vesveselerimi bile bilen Yüce Rabbimden mi? Oldukça komiktim.  Oysa kendimden bile sakladığım önceliklerim,  davranışlarımla çoktan su yüzüne çıkmışlardı.  Çaresiz itiraf etti gözlerim.  İtiraflarım inci taneleri gibi saçılırken etrafa, dilim and içti Allah’ı ve Habibini öncelik listemin en başına koymaya. Onu duyan kulağım, aklım, gönlüm de. “Söz Allah’ım bundan sonra, öncelik sıramın zirvesinde Sen varsın, sonra Resûlün var.” diye and içtiler birer birer. Arafat’ta gibi. Söz vermiştim ama bu sözü nasıl yerine getirecektim, hiç düşündünüz mü? Yine koşuşturdum âyetlerle hadisler arasında. Hz. Hacer’in bir yudum su bulmak umuduyla koşuşturması gibi. Bir yudum sevgi içindi, bir yudum iman, bir yudum ilim içindi koşuşturmam. Benim de gönlümden fışkırır mıydı iman zemzemi? Umutla umutsuzluk arasında gittim geldim. Haşr Sûresi’nden çıkan bir gül fidanı filizlenmeye başladı gözlerimden içeri.

“Peygamber size ne verdiyse onu alın¸ size neyi yasakladıysa ondan da sakının.” ( Haşr¸59/7)

Buhârîler, Müslimler suladı o gül fidanını, kök salsın ruhuma, kök salsın kalbime diye.

“Bütün ümmetim cennete girecektir¸ ancak yüz çevirenler müstesnâ!” diyen Allah’ın Resûlü bununla ne anlatmak istemişti Hiç düşündünüz mü? Onun ashabı da merak ettiği için sorar: “Ey Allah'ın Resulü! Yüz çeviren kimdir?”

“Kim bana itaat ederse cennete girer. Bana isyan edene gelince o¸ yüz çevirmiştir.” buyurur o peygamberler şahı (s.a.v.). Sonra ekler başka bir hadiste bu itaat meselesi ve şöyle buyurdu ümmetine: “Bana itaat eden, Allah’a itaat etmiştir. Bana isyan eden de Allah’a isyan etmiştir” Ve tamamlar eksiklerimi:

“Ben, (başka değil, sadece) güzel ahlâkı tamamlamak  (uygulamak) için gönderildim.” (İbn Hanbel, II, 381)

Yüce Kitapta da bir yol tarifi yapılmaktaydı:

“O gün zâlim¸ ellerini ısırıp diyecek ki: Keşke ben de o Peygamberle aynı yola girseydim! Vay başıma! Keşke falancayı (bâtıl yolcusunu) dost edinmesem¸ onu örnek almasaydım” (Furkân,  25/27, 28.)

Bir yol tarifiydi bu,  kalplerde filizlenen güllerden, sonsuz Nur’a uzanan bir yol. Hiç düşündünüz mü o yoldan hep birlikte yürümeyi? Onu sözde değil özde sevmeyi? Sahi hiç düşündünüz mü Peygamberi sevmenin Allah’ın emir ve yasaklarına uymakla, mümkün olduğunu? Allah’ı sevmenin de Peygamberin sünnetini bilip, uygulamak olduğunu? Ben Allah’ı severim, Peygamberimizi de. Ama “emirleri çok ağır, hepsini yapamam” ve “bunlar dinde yok”, gibi sözler sarf ettiğimizde isyan etmiş olmaz mıyız Allah’a ve Peygamberine? Hiç Düşündünüz mü itaati bırakıp isyan etmiş olmaz mıyız? Gerçek seven insan böyle mi yapar? Allah (c.c.) Kendisine ve Resûlüne tam anlamıyla itaat etmeyenlere azapla cezalandıracağını söylüyor. Hiç düşündünüz mü aşağıdaki âyetlerin manasını?

“Peygamberin emrine aykırı hareket edenler¸ başlarına büyük bir felâket gelmesinden veya kendilerine çok acıklı bir azabın isabet etmesinden sakınsınlar.” (Nûr¸ 24/63.)

“Kim Allah'a ve Peygamberine karşı isyan eder ve sınırlarını aşarsa¸ Allah onu¸ devamlı kalacağı bir ateşe sokar ve onun için alçaltıcı bir azap vardır.” (Nisâ 4/14)

Nasıl katlanırız o azaba hiç düşündünüz mü?  Ben düşündüm. Ateşten daha da acı bir azap vardı, benim için. Allah’tan ve Peygamber (s.a.v.) ’imden uzak olmak. Allah’ı ve Peygamber (s.a.v.) ’i çok uzaklardan yanlarına yaklaşamadan seyretmek, seyrederken de iç çekerek, pişmanlık, nedamet, hasret ve ayrılık ateşiyle yanıp tutuşmak. Hiç düşündünüz mü diğer ateşin böyle bir ateş karşısında sönük kaldığını, bu ateşin yaktığı kadar ötekinin yakmadığını?

“Resûlüm de ki¸ eğer Allah'ı seviyorsanız bana uyunuz ki¸ Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allah son derece bağışlayıcı ve esirgeyicidir.” (Âl-i İmran¸ 3/31)

Evet, ben de tıpkı böyle Rabbime sığındım, hatalarımdan, O’nu ve Peygamber (s.a.v.) ’ini tam anlamıyla sevememekten. Rabbime sığındım, sevme cahili olmaktan. Ve nefsimi törpülemeye ve öncelik sıralamamı yeniden düzenlemeye başladım, Peygamber (s.a.v.)  ahlakıyla ahlaklanabilmek için. Onun hayatıyla ilgili ne varsa okumaya öğrenmeye başladım, örnek alabilmek için. Kur’ân-ı Kerîm’in meallerini de okumaya başladım, Rabbimin emirlerini anlayabilmek için.

Hadis Kitaplarıyla, Kurân-ı Kerim arasında koşuşturuyorum şimdi. Bir yudumcuk da olsa iman zemzemini kaynağından çıkarıp, gönlüme diktiğim Gül fidanını sulamak için.

Sizler de eğer benim gibi kalbinize el attığınızda orada Peygamber (s.a.v.) ’i bulamadıysanız üzülmeyin, Kur’an ve Hadis arasında arayın zemzemi.  Şayet bulursanız, sulayın kalbinize diktiğiniz fidanı. Umulur ki bir gün ulaşırız sevdiğimize. İnşallah, o fidana tutunarak ulaşırsınız sevdiğinize.

Fatma Türk Toksoy

Kaynaklar

Hadislerle İslâm: Hadislerin Hadislerle Yorumu, Bilim kurulu: Mehmet Görmez, Bünyamin Erul, Ed: M. Emin Özafşar, İ. Hakkı Ünal, Bünyamin Erul, Huriye Martı, Mahmut Demir, Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, 2014, c. I, s. 413,519; c. III, s. 11; c. VI, s. 433