Hiçbir hazırlık yapmadan düşmanın mağlup olmasını talep etmek duanın adabına ve sünnetullaha aykırıdır. Savaş meydanında yapılan en önemli dua örneklerinden birisi Kır’an-ı Kerim’deki Talut kıssasındadır.[1] Kıssayı dikkatlice okuduğumuzda görürüz ki seçkin ve liyakatli bir komutan olan Tâlut, askerlerinin her türlü hazırlıklarını tamamlıyor, onların savaşa elverişli olup olmadıklarını test ediyor, güçlüklerle deniyor, savaş meydanında saf tutuyor ve en sonunda ellerini allah Teâlâ’ya açıp şu duayı yapıyor: “وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ” “(Talut ve askerleri) Calut ve ordusu ile karşılaştıklarında; 'Ey Rabbimiz, üzerimize sabır yağdır/düşmanlara karşı direncimizi artır, (zorluklar karşısında bize dayanma gücü bahşet; dizimize derman, yüreğimize cesâret vererek) ayaklarımızı sabit kıl ve kâfirlere karşı bize zafer nasip eyle' dediler.”[2] Bu dua savaş meydanında düşmanla karşı karşıya gelince yapılmıştır. Bizim için önemli ve bağlayıcı bir örnektir. Olay sünnetüllaha uygun olduğu için Allah Teâlâ tarafından bize uygulamamız için sunulmuştur. Tüm peygamberlerin hayatlarında örnekleri vardır. Peygamber Efendimizin duaları da bunun neredeyse aynısıdır. Bu dua bize Bedir savaşında yapılan nebevi duayı hatırlatmaktadır. Resulullah (s.a.v.), orduyu sevketmiş, stratejik noktayı tutmuş, su kuyularını doldurmuş, askerleri saf düzenine sokmuş, ellerine kılıçlarını vermiş, ordunun güvenini artıracak moral konuşmasını yapmış ve sonra da çadırına girip secdelere kapanıp duasını etmiştir. Hz. Peygamber, hiçbir hazırlık yapmadan düşmanların Bedirde yenilmeleri için bir dua yapmamıştır. Böyle bir duası olsaydı bize sünnet olurdu. Ama o sebeplere sarılarak dua etmeyi bize öğretmiştir. Resulullah’ın bu ve benzeri duaları fiilidir. Sadece kavli değildir.

İnsanın lüks evlerde oturup şatafatlı yiyeceklerin içerisinde, tatil köylerinde, sıcacık odalarda, SMS dua virtleriyle, maddi nimetlerin girdabında, konforlu arabalarda ve sahillerde; Afganistan, Kudüs, Şam, Bağdat, Yemen, Çeçenistan, Bosna, Keşmir, Moro ve diğer Müslüman beldeleri kurtarması hem trajik hem de sünnetullaha aykırıdır. Tüm bu mazlum coğrafya, siyasetle, askeri ve iktisadi güçle, emperyalizm ve başta büyük şeytan Amerika ile hesaplaşmakla, en son teknolojik silahlarla, donanımlı askerlerle, fiilen savaşın içinde olmakla, tüm Müslümanların maddi-manevi destekleriyle zalimlerin ve kâfirlerin sultasından kurtulabilir. Bu ifadelerle biz kavli duaları toptan inkâr etmiyoruz; eksik buluyoruz. Sadece iddiamız; yaptığımız dua biçiminin Resulullah’ın dualarıyla örtüşmediğini hatırlatmaktır. Böyle bir dua şekliyle biz, bir karış İslâm toprağını kurtaramadığımız gibi hiçbir zalimin zulmünü de önleyemeyiz. Böyle bir dua değil icabet bulmak insanın inancını bile sarsar. Elimizden kayan İslâm beldelerini almamız ve kâfirlere ümmet çapında mağlup olmamamız için yukarıda tanımlandığı üzere fiili duaya geçmemiz elzemdir. Kavli duada insan teklif üstlenmiyor. Ne mal veriyor ne de can veriyor. Fiilen işin içerisine girmiyor. İnsanlar safta yer tutmaktan ve kesenin ağzını açmaktan kaçınıyor. Böyle bir dua için zincir oluşturmak yerine safta durmak veya safta durana silah parası göndermek elbette daha evladır. Çünkü fiili duada insan cihadın öznesidir. Tekifin öncelikli muhatabıdır. İnsanlar cihadın öznesi olmamak, şehadetten uzak durmak ve dünyalıklarını kaybetmemek için fiili duadan kaçıyorlar. Nereye kaçarsak kaçalım ölüm bizi bulacaktır.

[1] Bak: Bakara 246-251.

[2] Bakara 2/250

MEHMET SÜRMELİ