Allah’a ait olan yeryüzünde Müslümanlar sadece O’nun ahkâmını uygulamak zorundadırlar. Hukukun kaynağının vahye dayanmasını isteyen Kur’an ve Sünnet, ideolojiler üzerinden siyaset yapılmasına onay vermez. Bu kural iman ettiğini ikrar eden Müslümanlar için geçerlidir. Şurası da unutulmamalı ki siyaset dini tekliflerin tatbikatını hem takip eden hem de teklif olmadığında vahiy eksenli teklifler üreten, Müslümanların sorunlarını çözen bir kurumdur. Her insan bu sorunları çözmede ve siyaset üretmede, teklifleri üstlenip değerlendirmede aynı kabiliyette değildir. Bu farklılık kaht-ı rical olarak değerlendirildiği gibi, siyaset yapmanın üst bir eylem oluşuna atıf da yapar. Hz. Peygamber bu konunun hassaslığına şu hadisinde değinmiştir: “Nasıl ki yüz devenin içinde yük vurmaya layık bir tane deve bulmak zorsa, insanlar içinde de teklif (sorumluluk) yüklenecek kimse bulmak o kadar zordur.”[1] Bu rivayet tüm toplumları ve İslâm toplumlarını psikolojik açıdan tahlil etmek için çok önemlidir. Benzetmeye biçimsel olarak takılıp polemiğe girmek edebi zevkten mahrum olmaktır ve hastalıktır. Bunlarla tartışmayacağız. Siyaset, hadisten çıkan anlama göre ümmetin ve insanlığın sorunlarını çözebilme, teklifleri yüklenme ve bu yüklenilen sorunları çözecek insanları kurumsal hâle getirme eylemidir. Fakat şu tespiti paylaşmadan da edemeyeceğiz.  Müslümanlarda bir sıradanlaşma görülmektedir. Yani verili durumun etkisinde kalarak dünya sisteminin belirlediği gündeme göre hayatın akışını sürdürmektedirler. İdeallerini belirleyememe ve konforun etkisinde kalma dediğimiz hastalıklar Müslümanları da kuşatmıştır. Statükonun ekseninde hareket eden Müslümanlar “attan, itten ve ottan” bahsederek gündem belirleyememe veya gündelik hayatın karmaşasında eriyip gitmektedirler. Şayet Müslümanlar teklif yüklenmez ve hayatın sorunlarını dini çözümler sunmayacak olurlarsa toplumsal anlamda ideolojik sapma yaşarlar. Sorunlar karşısında çözüm bulamayan kimseler, din yerine çözümü ideolojilerde ararlar ki sonuçta din ütopik bir kuruma dönüşmüş olur. Kadim dönemlerde hukukçu Müslümanlar gerek gündelik olaylara pratik çözüm buldukları gerekse farazi meselelere bile dinden çözüm sundukları için kimse din dışı bir çözüme yönelmemiştir. Yaşadıkları ülkede kendilerini kiracı gibi görenler İslâmî çözüme yabancı kaldıkları veya çözüm üretemedikleri için seküler düşüncenin yerleşmesine büyük katkı sağlamışlar; karşı oldukları laisizmin taşıyıcılığını yapmışlardır. Bu katkı laikçi kesimin işine yaramış ve din aleyhtarı propagandalarını daha da artırmışlardır.

Peygamber Efendimiz daha Akabe görüşmeleri esnasında dinin özgünlüğünü Medineli Müslümanlara öğretmiş ve dinin amacından bahsetmiştir. İslâm ile ilgili icmali bilgileri alan Müslümanlar, İslâm’ı genişlik boyutuyla tanıdıktan sonra nasıl bir dinle muhatap olduklarını anlamışlardır. Akabe’de Hz. Peygamber’le görüşen ve İslâm hakkında önemli bilgiler edinen Esad b. Zürare, Müslüman olmanın anlamını kavradığı ve dünyada tutması gereken yeri anladığı için kendisiyle beraber Müslüman olmaya gelenlere şu uyarıyı yapmıştır: “Sizler Hz. Peygamber’e biat etmekle Arap’ı ve Arap olmayana savaş açmış oluyorsunuz…”[2] Benzeri bir örnekte şöyledir: “Abbas b. Ubade, Akabe biatleri yapılırken Hazrec Kabilesine şöyle seslenmiştir: “Siz bu Peygambere hangi şartlar üzerine biat ettiğinizi biliyor musunuz?” “Biliyoruz” dediklerinde tekrar şu açıklamayı yapmıştır: “Siz O’na biat etmekle Arapları ve bütün insanları karşınıza almış olacaksınız.”[3]  Yani Müslümanlığı tercih etmekle bütün dünyayı karşınıza alıyorsunuz. İslâm’ın vahyi merkeze alıp insanın çeşitli şekillerde tanrılaştırılmasını reddetmesi, diğer din ve kültürlerin dine karşı en önemli düşmanlık nedenidir. Durum bugün de aynıdır. Hakka Müslüman olan birisi dinini ideal bir biçimde yaşamayı arzu ettikçe, dünyayı karşısına almış olur. Hayatı tehlikededir. Müslüman olmak bu tehlikeyi göze almaktır. Bu tip Müslümanlara yerli işbirlikçiler dâhil olmak üzere pek hayat hakkı tanımak istemezler. Şurası da bilinmeli ki Müslümanlığı tercih etmekle dünyayı karşısına almaya cesaret edemeyen kimsenin Müslümanlığı ciddi değildir. Çünkü Müslüman olmanın bilincini taşımayan kimseler modernite ve batılılaşmayla hesaplaşamazlar. Küfre bile rahatlıkla entegre olabilirler. Daha doğrusu, “Gavurla hesaplaşmayı göze alamayan” şuurlu bir Müslüman değildir. Bir muhasebe kabilinden şu hakikati de bilmek gerekir: Sistemin her türlü eğitim, iktisat, hukuk, askeri, siyasi ve sosyal kurumlarına entegre olup battığı yerleri ve bulaştığı pisliği görmeden radikal tavırlar takınmak hastalıktır. Sistemle kadrolu, fıkıhlı, plânlı, sürekli, ilkeli ve ahlaklı bir şekilde dâimi hesaplaşmaya giremeyen; nereden, kiminle ve nasıl başlayacağını bilemeyen kimselerin radikallikleri asla ciddi değildir. İlerisi ise siyasette ulufe paylaşımıdır.  [4]

Peygamberimiz de diğer peygamberler gibi hâkimiyet mücadelesi vermiştir. Hatta hâkimiyet mücadelesi vermeyi ve iktidar olmayı Resûlulla’a Yüce Allah şu ayette öğretmiştir: “وَقُلْ رَبِّ اَدْخِلْن۪ي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَاَخْرِجْن۪ي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ ل۪ي مِنْ لَدُنْكَ سُلْطَانًا نَص۪يرًا” “(Ey Muhammed! Rabb’ine yalvararak) de ki: “Ey Yüce Rabb’im; gireceğim her yere esenlik ve doğruluk üzere girmemi, çıkacağım her yerden esenlik ve doğruluk üzere çıkmamı sağla ve bana katından, (şirke, küfre, isyana, fıska ve zulme karşı mücâdelede müminleri) destekleyen bir güç, hukuku uygulayacak, zalimlere cezalarını âdilce tatbik edecek bir yetki) bir kudret bağışla!”[5] Ayetteki “sultan” kavramı; kahr, galebe ve egemenlik anlamlarına geldiği gibi; şeriatin emirlerini ve ceza hukukunu uygulama mânâsına da gelir. İdareciler bu sultan (yetki) ile dinlerine yardım ederler.[6] Böyle bir duayı hicret öncesinde Allah Teâlâ’nın, Peygamberine öğretmesi oldukça manidardır.

İslâm’a göre hâkimiyetin amacı, hayatın anlamlandırılmasını sadece Allah Teâlâ’nın isteklerine göre düzenlemek; vahyi hayata egemen kılmaktır. Vahyi hayata egemen kılma mücadelesi vermeyen hiçbir peygamber yoktur. Risalet davası, yeryüzünde Allah’ın emirlerinden başka bir görüşün etkin olmasına müsaade etmez. Bu amacının tahakkuku için de kurallarını Yüce Allah’ın belirlediği şekilde bir mücadeleyi Müslümanlara farz kılar. Rabbani ilkelere dayanan bir mücahadeyi Mekke’de kesintisiz şekilde sürdüren Hz. Muhammed(s.a.v.), burada bir İslâm devleti kuramamıştır. Bu durum onu yeni yer arayışlarına, daha doğrusu ayaklarını sağlamca basabileceği bir mekân aramaya sevk etmiştir. İslâm devleti kurmak için birçok yer arayan Resulullah, Medine’de karar kıldı ve orayı hicret yurdu seçti.  Hicretten sonra da burada devletini kurdu. Devletini kurduktan kısa bir müddet sonra kurumsal yapıya geçti ve atamalar yaptı. Askeri, siyasi, hukuki, eğitim-öğretim, mimari ve uluslararası konularda önemli işler yaptı. O’nun yaptığı işler, gözettiği ilkeler bizler için sünnettir ve bağlayıcıdır. Referanslarını Kur’an’dan alan Peygamber Efendimizin uygulamaları Kur’an’dan anladıklarıdır. Hiçbir uygulamasında Kur’an’a muhalefet yoktur ve olamaz. Bu ifadeden amacımız, sünnete uymanın vahye de ittiba olduğuna vurgu yapmaktır. Şeriatın beyan ve temsilinin vahye aykırı olması muhaldir.

[1] Ahmed, Müsned, (Tah: Muhammed Şakir, Had. no: 4516), c. VI, s. 239.

[2] Heysemi, Zevaid, c. VI, s. 49.

[3] İbni Hişam, Ebû Muhammed Abdulmelik, es-Siretü’n-Nebeviyye, c. II, s. 92-3.

[4] Biz burada her zaman ilkeli duran kardeşlerimizi saygıyla anıyor ve her an yanlarında olduğumuzu ilan ediyoruz. Sözümüz ilkesizlere. Sistem dışı geçinip dünyalıklara kul olanlara. Müslüman gençleri önce ülkelerine yabancılaştırıp sonra da kendileri hücrelerine kadar para hırsıyla yanan; verili politikanın veya para merkezlerinin kulları olanları mutlak adalet sahibi Yüce Allah’a havale ediyoruz. (M.S.)

[5] İsra 17/80

[6] Mâturîdî, Te’vîlât, c. VII, s. 100.

MEHMET SÜRMELİ