Malum, bir atasözümüz var: “Karınca, kanatlanınca bulur zevalini. Bu laf bir tabiat olayından ilham slınarak söylenmiştir. Larvasını görünce herkesin karınca zannedeceği bir böcek türü var. Larvalıktan erginliğe geçtiğinde bu böceğin kanatları çıkar ve uçar. Bu böcek karınca değildir ama larvası karınca görünümünde olduğu için ve de uçtuğu için bu böcek türüne “kanatlı karınca” denir. Kanatlı karınca kanatlanıp uçunca ne mi olur? Onu kuş kapar ve yer. Peki, bütün kanatlı karıncaları kapar mı kuşlar? Hayır, bu türün kuşlar kahir ekseriyetini yer ama bir kısmı da kuşlara yem olmamayı bir şekilde başarırlar ve hayatta kalırlar. Böylece bu böcek türü de varlığını sürdürür. Güçsüzken kimsenin tehdit olarak görmediği insanlar kimseye hedef olmazkenbir şekilde güçlendiklerinde birilerine rakip oldukları için birileri onlara düşmanlık etmeye başlar. Güçlenen insanların kanatlanan karıncalara benzetilmesinden doğmuştur “Karınca, kanatlanınca bulur zevalini” atasözü. 

Dünyanın en güçlü 2-3 ülkesinin asli rakipleri birbirleridirler. Bunlar diğer ülkeleri kendilerine müttefik yaparak  güçlendirmeye çalışırlar pozisyonlarını ama avanelerinin kontrol dışı güçlenip kendilerine muhtaçlıktan kurtulmasını da istemezler gayet tabii. 

İstanbul’un namlı kabadaıları bile bunun gereğini yaparlarmış. Avanelerine bir suç işlettiklerinde epeyce bir para verirlermiş ama “Yiğidim, ez bunu sabaha kadar” diyerek de avaneyi hep kendine muhtaç halde tutmaya çalışırlarmış. Avanenin, aldığı parayı o gece çarçur edip etmediğini de takip ederlermiş. Avane aldığı baranın bir kısmını tasarruf ediyorsa “Ha, bu akıllı biri. Bunu bugün kullanırım ama yarın kullanamam” diye düşünür ve o avaneyi kovarlarmış.

Hem ABD hem de Rusya İkinci Cihan Harbinden beri müttefikleri olan ülkelere tam da bu muameleyi çekiyorlar. Her zaman kendilerle beraber olacak müttefiklerinden bile bazı imkanları esirgiyorlar. Mesela mı? Mesela ABD İsrail’in nükleer güce kavuşmasına göz yumuyor, hatta belki İsrail’e nükleer teknolojiyi kendisi veriyor ama aynı ABD, Güney Kore’nin kendi gücüyle nükleer silah edinme çabası içine girdiğini görünce “Hooop! Aklından bile geçirme!” diyerek Güney Kore’yi ağır bir şekilde tehdit ediyor. Güney Kore ki, 1953’teki Kore Harbi’den beri nüfusunun yarısına yakını Hıristiyanlaştırılmış ve bütün güç de Hıristiyanların eline verilmiş. Ayrıca da yanıbaşındaki Çin’den dolayı Güney Kore, ABD’ye muhtaçlıktan kurtulması hemen hemen imkansız bir ülke. ABD Avrupa’nın bile askeri bakımdan kendine muhtaç kalmasını istedi.  ABD Avrupa’daki müttefiklerine “Ben sizi korurum, siz kaynaklarınızı ekonominiz için kullanın” dedi ve ABD’nin bu talebi onların da hem işlerine geldi, hem de ABD’ye hayır demeye korktular. ABD Çin gibi bir dev varken artık Avrupa ülkelerinin kendisine rakip olamayacağını gördüğü için onlara “Siz kendi başınızın çaresine bakın” demeye başladı. İyi de, Avrupa kendi başının çaresine bakabilir mi gerçekten? 

Müttefiklerine güvenmeme konusunda ya Rusya farklı mıydı ABD’den? Müttefiklerini zayıf bırakmakta Rusya ABD’den daha da kıskançtı. ABD İsrail’in nükleer güç olmasına göz yumarken Rusya nükleer gücü Ukrayna ve Belarus gibi kendi dininden ve soyundan olan müttefiklerinden bile esirgedi.

Nükleer güce sahip ülkeler için kullanılan “Nükleer Klüp” diye bir isimlendirme var. Nükleer Klüp ülkeleri birbirleriiyle rekabet etseler bile bir başka ülkenin daha Nükleer Klüb’e dahil olmasını kesinlikle istemiyorlar ve olmaması için de ellerinden geleni yapıyorlar. Nükleer güce kavuşmaya çalışan İran’ı ABD engellemeye çalışırken güya bu ülkenin müttefikleri olsn Rusya ve Çin de İran’a yardımcı olmuyorlar. Hatta Rusya ve Çin ABD’nin İran’ı engelleme çabalarını memnuniyetle karşılıyorlar. İran’ın başına gelenlerden sonra nükleer güce erişmek isteyen bir ülkenin bu yolda kritik bir aşamaya geldiğinde bu klübün üyesi ülkelerle papaz olacağı muhakkak. 

Ülkeler, nükleer güce kavuşurken Nükleer Klübün hışmına uğrarlar da, konvansiyonel güç bakımından dengeleri alt üst edecek gelişmeler sağlarken onların hışmına uğramazlar mı icabında? Elbette uğrarlar. Ebem kör karı da biliyor ki Türkiye, silah sanayi bakımından dengeleri bozacak bir gelişme halinde. Eee, birileri Türkiye’ye ilelebed “Canın sağolsun!” diyecekler, öyle mi?  Gülelim de boşa gitmesin! Elbette “Ne yapsak da bu ‘yaramazı’ durdursak” diye kara kara düşünüyorlardır. 

Eee, kara kara düşünüyorlar da, elleri armut mu topluyor yani? “Ancak güçlerini aptallar kullanmazlar” ya, eh, bazı güçlü ülkelerin Türkiye’nin güçlenmesinden rahatsız olmamaları mümkün olmadığı gibi ellerindeki o muazzam güçle Türkiye’yi durdurmanın çarelerini aramıyor olmaları da mümkün değil.  Elleri armut toplamadığına göre  bir şeyler yapmaya da çalışıyorlardır herhalde. Eee, Biden”Türkiye’deki muhalefetle işbirliği yapıp Erdoğan’ı seçimle göndereceğiz” dememiş miydi? Üçü birden (ABD, Rusya ve Çin) Suriye’de Esed rejimine uzun bir süre destek vermediler mi? Niye bunlardan biri olsun Türkiye’nin tarafında yer almadı? Bu sırunun cevabı aşikar değil mi? “Suriye’de Esed giderse Sünni çoğunluğa dayalı bir iktidar oluşur ve o da Türkiye ile işbirliği yapar.” Peki, neden Esed rejimine daha fazla destek vermediler ve onun yıkılmasına göz yumdular? Bu soruya cevap olarak aklıma tek bir şey geliyor: “Koltuğuna dayandığın hastanın ayağı yer tutmalı” diye bir laf var ya, işte Esed’in ayağı hiç yer tutmaz olmuştu. Esed’i ayakta tutacak gücü kalmamıştı Rusya’nın. Çin de Suriye’de etkili olamazdı. ABD de, Suriye’nin muazzam bir güçsüzlük ve çaresizlik içinde olduğunu düşünerek “Golani de bizim çizdiğimiz çizginin dışına çıkamaz” diye düşündü ve o da göz yumdu Esed rejiminin devrilmesine. Hakikaten de Golani o kadar güçsüz ve çaresiz ki… Bu güçsüzlüğüyle İsrail Suriye’yi her an dövebilir, bir dış yardım almaksızın Suriye iktisadi olarak da asla ayağa kalkamaz. Eee, ne kadar dayanabilir Suriye halkı böyle dayak yemeye ve aç biilaç yaşamaya? Kim verecek Suriye’ye bu ülkenin ihtiyaç duyduğu askeri ve iktisadi desteği? 

Tabii ki akla hemen Türkiye geliyor. “Karınca, kanatlanınca bulur zevalini” ya, gelişen savunma sanayisiyle Türkiye zaten adeta kanatlandı ve uçuyor. Türkiye bir de Suriye’yi ayağa kaldırmaya ve güçlendirmeye çalışırsa alıcı kuşlar bu karıncaya daha fazla tahammül edebilirler mi?

Çin şimdilik Türkiye ile uğraşamaz. Rusya da, Batı’dan korktuğu sürece, Türkiye ile iyi geçinmek ister ve Türkiye ile uğraşmaz. Avrupa Birliği şu günlerde “Türkiye ile düşman değil de dost mu olsam acaba” şeklinde düşünse de Türkiye’ye düşmanlık etmekten geri durmaz ve bize zarar verecek güce de sahiptir. Ya ABD? Biden’in bizimle ilgili ne düşündüğü biliyoruz. Biden Türkiye’yi, Tayyip’i yıkıp başka bir iktidar gerirerek problem olmaktan çıkarmaya çalışıhordu ve bunu da apaçık söylemişti zaten. Trump ise, şayet salağa yatmıyorsa, ne Türkiye’nin güçlenmesinden kaygılı, ne de Tayyip Erdoğan’ı bir problem olarak görüyor. Tramp’ın salağa yattığına dair de bir emare yok gibi. İyi de, İsrail Trump gibi mi düşünüyor acaba? Kesinlikle Trump gibi düşünmüyor ve İsrail Trump gibi gel git akıllı birini de rahatlıkla etkileyebilir.

Türkiye’nin bir nükleer gücün saldırısına uğraması ihtimali pek büyük değil ama içeriden çökertmeye yönelik dolaylı saldırılara ve ABD’yi arkasına almış küçük bir devletin saldırısına uğrama ihtimali maalesef hayli fazla. Filistinlilere yapılan saldırılara tahammül etsek bile Suriye’yi kendi haline bırakmamız çok zor görünüyor. Ülkemizde bir iktidar değişikliği olursa kimsenin bize saldırmasına gerek kalmaz. Öyle ya, yeni iktidar “Bize ne Suriye’den, bize ne Gazze’den” diyecek ve karınca artık uçmayacağı için onu bir kuşun kapması da söz konusu olmayacaktır. Kararı da tabii ki halkımız verecektir. Halkımız “Post pahalı. Evvela can, sonra canan” diye düşünür de “El için ağlayanın gözünün yaşı kurumaz” derse teslimiyetçileri iktidara getirir ama “Ya herrü, ya merrü” derse de kanatlarımız daha da güçlenerek devam ederiz. Eh, zalım alıcı kuşlar da tabii ki kös kös oturup seyredecek değiller. Çok riskli bir döneme doğru yol aldığımız kesin gibi. Bakalım mevla neyler…